چند نکته که امروز بهش رسیدم

امروزه آموزش عالی نخبه گرا به آموزش عالی فراگیر تحول یافته است. دوره نخبه پروری به سر آمده است و آموزش عالی همگانی شده است.

اصولا چقدر جوامع امروزی از نظر دسترسی افراد به تکنولوژی قابل مقایسه با دهه های پیشین است که انتظار داتشه باشیم کمّیت آموزش عالی هم در سطح آن زمان ها باشد.

آموزش عالی قابل تقلیل به سطح هزینه نیست و ابعاد سرمایه ای دارد.

دسترسی به آموزش عالی یک حق شهروندی است که شهروندان از طریق آن حق دانستن و یادگیری خود را توسعه میبخشند.

 

ماجرای سوکال

 ماجرای سوکال، که به شوخی فریب‌دهنده سوکال نیز معروف است، مربوط می‌شود به چاپ یک مقاله در باب مفاهیم پسانوگرا توسط آلن سوکال، استاد فیزیک دانشگاه نیویورک. در سال ۱۹۹۶، وی مقاله‌ای در نشریه پسانوگرای متن اجتماعی به چاپ رساند. هدف وی آزمودن سخت‌گیری علمی دبیران این نشریه و نشان دادن امکان سوءاستفاده از مفاهیم علمی در متون پسانوگرا بود.

اصل این ماجرا از آن جایی شروع می‌شود که سوکال، برای آزمودن جامعه متفکر پست‌مدرن، مقاله‌ای آکنده از لفاظی‌های فلسفی، برخی آسمان‌ریسمان‌های پسانوگرا و استفاده‌های کاملاً نارسا، نابه‌جا یا نادرست بعضی متفکران از مفاهیم علوم طبیعی و نظری - از جمله آشوب، نسبیت عام، فیزیک کوانتوم، تنیدگی، برخال، هندسه نااقلیدسی،مکانیک سیالات و مانند آن - و پیوند دادن آن به هرمنوتیک، جامعه‌شناسی، روانشناسی، فمنیسم و نظایر آن، را به رشته تحریر درمی‌آورد و در نشریه Social Text به چاپ می‌رساند.

طنز ماجرا این جا است که این مقاله بی‌اندازه مغلق و به همان اندازه بی‌معنا و بی‌ربط است، ولی چنان روشنفکرمآبانه و ژرف می‌نماید که هیچ یک از اعضای تحریریه این نشریه جرات ایراد گرفتن به هیچ بخشی از آن را پیدا نمی‌کنند و چشم‌بسته دست به انتشارش می‌زنند.

بعد از چاپ مقاله توسط این نشریه پسانوگرا، سوکال قضیه را رو و شروع به اثبات این می‌کند که چطور به‌سادگی توانسته دبیران نشریه را با متنی چنین بی‌ربط ولی درست‌نما مرعوب و آنان را بی‌هیچ زحمتی راغب به چاپ چنین چرندیاتی بکند. وی سپس همراه با ژان بریکمون، مجموعه تاملات خود را در زمینه سوءاستفاده‌هایی که برخی از متفکران و نظریه‌پردازان پسانوگرا از مفاهیم و نظریه‌های علمی کرده‌اند، در قالب این کتاب چرندیات پست‌مدرن؛ سوءاستفاده روشنفکران پست‌مدرن از علم گرد می‌آورد و به چاپ می‌رساند. ماجرای سوکال در سال‌های بعد مبنای کشمکشی شد که به آن «جنگ بین علوم» می گویند. (منبع:ویکی پدیا)

 

از این سوکال بازی ها زیاد در اطرافمون داریم. حواست باشه. همیشه با منطق خودت تطبیق بده و اگر چیزی غیر منطقی بود از بیانش نترس. نهایتش اینه که مجابت میکنن که اشتباه میکنی. بهتر از اینه که از ساده اندیشیت استفاده خودشونو ببرن.

دوران تنهایی

 

کجا رواست 

که از دست دوست هم بکشد

دلی که اینهمه

از دست روزگار کشید؟

دقیق یادم نیست از چه زمانی شروع کردم به تنها شدن. بله شروع کردم چون تنهایی خودخواسته ای بود. به طرز بی رحمانه ای از هر آدمی که سر راهم سبز می شد نشانه ای از جفا میافتم و همین باعث میشد چیزی از درونم با او در میان نگذارم. رؤیایم این بود که دوستی داشته باشم و در سخت ترین و سردترین روزها بنشینم و همه چیز را برایش از سیر تا پیاز و از پیدا و پنهان برایش بگویم و آخر کار بپرسم بنظرت چه کار کنم و هر چه با هم بهش رسیدیم همان را انجام دهدم بدون ذره ای شک و نگاه به پشت سر.

من بودم و آزمون و خطا و وجودی که کسی از همه چیز آن خبر نداشت و این دست و پایم را می بست و از من یک محافظه کار می ساخت. محافظه کاری که آنقدر با خودش راز و رمز دارد که دیگر ظرفیتش تکمیل شده. شادی ام را از من میگرفت.

 

هنوز در رؤیاهام منتظر آمدن دختری با صورتی معصوم و نگاهی پر حرف مانده ام که رفاقتی آغاز کنم و تا آخر عمر پای این رفاقت بمانم.

خلقت یا تکامل

مطمئنم یه روزی تو هم دنبال جواب این سؤال راه میفتی که دنیایی که الان میبینیم حاصل خلقت هوشمنده یا تکامل؟

البته حتی اگر حاصل تکامل باشه آیا میتونه خلقت رو منتفی کنه؟

اون روز شاید من نباشم، شاید من باشم، شایدم بیای از خودم بپرسی.

باید زیاد خوند و بهش فکر کرد، حتی اگر این فکر کردن و زیاد دونستن هیچ نتیجه ای نداشته باشه برات لذت بخش خواهد بود.

 

کلمات

اگر بنگریم که در آغاز هیچ نبوده و همه چیز با کلمات آغاز شده است، میبینیم که این واژه ها هستند که هستی بیکران را، کائنات را و عالم و آدم را بازنمایی میکنند. دانش بشر در باره هرچه هست با کلمات نضج میگیرد و از کلمات سر بر می آورد با کلمات مبادله میشود.

 این کلمات هستند که که امور عالم و آدم را از کتمِ نهفتگیِ پوشیدگی و در پرده بودگی فرا می خوانند بر آفتاب می افکنند و موضوع آگاهی و تأمل و تفکر ما ما میکنند.

هر چه کلمات نسبت و قرابیت بیشتری با امور و اشیاء داشته باشند بیشتر بازاندیشیده میشوند.

 

 

(... از کتاب آقایان بازرگان و فراستخواه)

بسم الله الرحمن الرحیم

یه دوشنبه ی گرم تابستونی که امروز باشه ناامید از اینستاگرام و فیس بوک و توئیتر، بلاگ دات آی آر شد تجربه ی جدیدی از تلاش برای تحقق یکی از دغدغه هام. "به اشتراک گذاشتن افکار"

جمله ای در کتاب وقتی نیچه گریست هست که میگه:" ذهنم آبستن افکاریه و اون بچه میخواد متولد بشه" (نقل قول با دخل و تصرف)

هنوز قالب مشخصی توی ذهنم ندارم و فعلا هر مطلبی که در ذهنم دست و پا بزنه برای متولد شدن مینویسم.

"بسم الله الرحمن الرحیم"

In a hot summer monday, today, disappointed from Instagram, facebook and twitter, Blog.ir was a new exercise for sharing toughts, one of my concerns.

As Neitzche says in "when Neitzche webt": my mind is inseminated by my toughts and that baby wants to be borned."

alreday i have no idea to write about what so write any thing wants to be borned.

"In the name of God"